Η Όλγα κοίταξε ξανά με επικριτικό ύφος την αντανάκλασή της.
Φορούσε ένα κομψό σκούρο μπλε φόρεμα που τόνιζε ιδανικά τη σιλουέτα της.
Τα μαργαριταρένια σκουλαρίκια — δώρο της πεθεράς της για τα γενέθλιά της — έδιναν μια ξεχωριστή λάμψη στο ανοιχτόχρωμο δέρμα της.
Σήμερα έπρεπε να δείχνει αψεγάδιαστη.
Διορθώνοντας νευρικά ένα ξεστρατισμένο τούφα, πήρε βαθιά ανάσα.
— Ήλιε μου, στέκεσαι μπροστά στον καθρέφτη εδώ και μια ώρα, — είπε ο Ίβαν χαϊδεύοντάς τη απαλά στους ώμους.
— Πίστεψέ με, δείχνεις καταπληκτική! Όλα θα πάνε τέλεια.
— Είσαι σίγουρος; — ρώτησε αγχωμένα, κοιτάζοντας τον άντρα της.
— Σήμερα θα αποφασιστεί η μοίρα όλων όσων έχω πασχίσει τα τελευταία πέντε χρόνια.
— Μην έχεις αμφιβολίες.
Η θέση της προϊσταμένης του οικονομικού τμήματος είναι σίγουρα δική σου.
Είσαι η καλύτερη στην εταιρεία.
Η Όλγα χαμογέλασε ελαφρά, θυμούμενη την πρώτη μέρα της στη «Στροΐ-Ίνβεστ».
Τότε ήταν μια νεαρή οικονομολόγος με πτυχίο άριστα, γεμάτη ενέργεια και φιλοδοξίες.
Εκεί γνώρισε τον Ίβαν — τον γιο του διευθύνοντος συμβούλου, Σεργκέι Σεργκέεβιτς Βορόντσοφ.
— Θυμάσαι τι είπε ο πατέρας σου στον γάμο μας; — γύρισε προς τον σύζυγό της η Όλγα.
— «Μια συνηθισμένη κυνηγός χρημάτων για τον γιο μου».
— Σταμάτα.
Είμαστε παντρεμένοι πέντε χρόνια.
Τα καταφέρνεις εξαιρετικά.
Ακόμα κι εκείνος το βλέπει, αν και σιωπά.
— Φυσικά, γι’ αυτό προσκολλάται σε κάθε σου βήμα, — απάντησε πικρά.
Η Όλγα θυμόταν κάθε χλευαστικό σχόλιο του πεθερού της.
Τις επιδεικτικές ελέγχους των εκθέσεών της, τα κοφτερά σχόλια στις συσκέψεις, τους ψυχρούς χαιρετισμούς στις συναντήσεις.
Αν δεν ήταν η στήριξη της Μαρίνας Αλεξάντροβνα, της συζύγου του Σεργκέι Σεργκέεβιτς, δύσκολα θα είχε αντέξει αυτή τη συμπεριφορά.
— Η μαμά πιστεύει σε σένα! — σαν να διάβαζε τη σκέψη της, είπε ο Ίβαν.
— Λέει πως είσαι από τις πιο υποσχόμενες υπαλλήλους μας!
— Ευχαριστώ τη μητέρα σου.
Είναι καταπληκτική.
Η Όλγα θυμήθηκε με αγάπη πώς η πεθερά της πήρε το μέρος της όταν ο Σεργκέι Σεργκέεβιτς προσπάθησε να απαγορεύσει τον γάμο τους.
«Ξέχασες, αγαπημένε, ότι κι εσύ κατάγεσαι από απλή οικογένεια; — της είχε πει τότε.
— Οι γονείς μου σε δέχθηκαν με ανοιχτές αγκάλες, παρά το κοινωνικό τους κύρος και τον πλούτο τους.
Και τώρα; Κατευθύνεις επιτυχημένα την εταιρεία τους.
Πιστεύω στην Ολιά το ίδιο όπως αυτοί πίστεψαν σε σένα».
— Ώρα να φύγουμε, — είπε ο άντρας της κοιτάζοντας το ρολόι.
— Έτοιμη να λάμψεις στη συνεστίαση;
— Είμαι ανήσυχη σαν μαθήτρια! — ομολόγησε εκείνη.
— Δεν γίνονται κάθε μέρα τέτοια προαγωγή.
— Έι! — την γύρισε κοντά του ο Ίβαν.
— Άκουσέ με προσεκτικά.
Είσαι σοφή, όμορφη και άριστη επαγγελματίας.
Σε πέντε χρόνια εφάρμοσες νέο σύστημα λογισμικού, βελτιστοποίησες τα έξοδα και ανέβασες την απόδοση του τμήματος σε άλλο επίπεδο.
Αυτή η θέση είναι δική σου!
Τα μελλοντικά μας παιδιά χρειάζονται μια δυνατή μητέρα!
Η Όλγα γείρωσε ευγνώμως στον άντρα της.
Τόσο τυχερή ήταν μαζί του! Την υποστήριζε πάντα, πίστευε σε εκείνη και την προστάτευε από τις επιθέσεις του πατέρα του.
— Πώς προλαβαίνεις να σκέφτεσαι τα πάντα; — χαμογέλασε παιχνιδιάρικα.
— Όλα είναι τόσο αρμονικά μαζί σου!
— Σκέφτομαι συνεχώς γι’ αυτούς! — την φίλησε τρυφερά ο Ίβαν.
— Έχω ήδη διαλέξει και ονόματα.
— Πρώτα ας περιμένουμε την επίσημη ανακοίνωση.
Και μετά θα κάνουμε σχέδια για το μέλλον! Σύμφωνοι; Χωρίς βιασύνη!
Η Όλγα κοίταξε ξανά στον καθρέφτη, διόρθωσε το μακιγιάζ της και έγνεψε με αποφασιστικότητα στην αντανάκλασή της.
Σήμερα ήταν μια ξεχωριστή βραδιά.
Η μέρα όπου όλες οι προσπάθειές της θα ανταμειφθούν.
Δεν θα άφηνε αυτή την ευκαιρία να πάει χαμένη.
Κατεβαίνοντας τη σκάλα της εξοχικής τους κατοικίας, πάγωσε για μια στιγμή.
Στη μνήμη της ήρθε ξανά το χλευαστικό πρόσωπο του πεθερού, τα κοφτερά του σχόλια, οι συνεχείς παρατηρήσεις του.
«Δεν πειράζει! Σήμερα όλα θα αλλάξουν.
Θα σου αποδείξω, Σεργκέι Σεργκέεβιτς, ότι αξίζω να είμαι μέρος της οικογένειάς σας και της εταιρείας σας».
Η αίθουσα δεξιώσεων του ξενοδοχείου «Μέτροπολ» έλαμπε στο φως των κρυστάλλων, σαν γιορτινή βιτρίνα.
Οι υπάλληλοι της «Στροΐ-Ίνβεστ» είχαν συγκεντρωθεί όχι μόνο για να γιορτάσουν την επιτυχή ολοκλήρωση του τριμήνου, αλλά και για να συζητήσουν τις πολυαναμενόμενες αλλαγές στη διοίκηση.
Η Όλγα, κρατώντας το χέρι του συζύγου της, προχώρησε με αυτοπεποίθηση στην αίθουσα.
— Ολέτσα! Χαίρομαι τόσο που σε βλέπω! — έσπευσε προς τη νύφη η Μαρίνα Αλεξάντροβνα.
— Είσαι απλά υπέροχη σήμερα! Τα μαργαριτάρια ταιριάζουν τέλεια με το φόρεμά σου.
— Ευχαριστώ, Μαρίνα Αλεξάντροβνα, — απάντησε ζεστά η Όλγα.
— Φόρεσα ειδικά το δώρο σας.
Μου φέρνει πάντα τύχη.
Η πεθερά της της έκανε συγκαταβατικό νεύμα:
— Είμαι βέβαιη πως η τύχη θα είναι με το μέρος σου σήμερα.
Τα πρόσφατα έργα σου εντυπωσίασαν ακόμη και τον ελβετό οικονομικό σύμβουλό μας.
Ο Ίβαν κοίταξε υπερήφανα τη γυναίκα του:
— Σου το έλεγα! Όλοι μιλάνε γι’ αυτό.
Τότε πλησίασε η Ιλόνα — η κύρια αντίπαλος της Όλγας για τη θέση της προϊσταμένης του οικονομικού τμήματος.
Μια ψηλή ξανθιά με προκλητικό κόκκινο φόρεμα.
— Καλησπέρα! — είπε με βραχνή φωνή εκείνη.
— Τι θαυμάσιο γλέντι, έτσι δεν είναι; Μαρίνα Αλεξάντροβνα, ξεπεράσατε τον εαυτό σας με την οργάνωση!
Η Όλγα ένιωσε ένταση.
Υπήρχε κάτι ανησυχητικό στη στάση της Ιλόνας: υπερβολική αυτοπεποίθηση και ένα νικητήριο χαμόγελο.
— Ιλόνα, αγαπητή, — η ιδιοκτήτρια της εταιρείας έδειξε ελαφρά δυσαρέσκεια, — το φόρεμα είναι σίγουρα εντυπωσιακό, αλλά δεν μοιάζει πιο κατάλληλο για νυχτερινό κέντρο;
Η ξανθιά δεν φάνηκε να προσέχει την αιχμή:
— Ω, τι λέτε! Είναι η τελευταία συλλογή Valentino.
Ο Σεργκέι Σεργκέεβιτς εκτίμησε ιδιαίτερα την επιλογή μου.
Η Όλγα κατάλαβε ότι ο Ίβαν ήταν σφιγμένος.
Ήταν παράξενο, πράγματι, ο πεθερός της να συζητάει φορέματα με υφιστάμενες.
— Κι ο μπαμπάς! — αναφώνησε ο σύζυγός της, βλέποντας τον πατέρα να ανεβαίνει στη σκηνή.
Ο Σεργκέι Σεργκέεβιτς, άψογος στο ακριβό κοστούμι του, πήρε το μικρόφωνο:
— Αγαπητοί συνάδελφοι! Σήμερα είναι μια ξεχωριστή μέρα για την εταιρεία μας.
Γιορτάζουμε όχι μόνο την επιτυχημένη ολοκλήρωση του τριμήνου αλλά και σημαντικές αποφάσεις προσωπικού.
Η Όλγα πάγωσε.
Τώρα θα κριθεί το μέλλον της! Ένιωσε το χέρι του Ίβαν να σφίγγει πιο δυνατά το δικό της.
Ο πεθερός ανακοίνωνε μεθοδικά τις τοποθετήσεις σε διάφορα τμήματα.
Τελικά έφτασε στο οικονομικό:
— Και τώρα η πιο σημαντική απόφαση.
Η τοποθέτηση ως προϊσταμένη του οικονομικού τμήματος θα γίνει… — έκανε μια δραματική παύση — …Ιλόνα Σεργκέεβνα Κράσνοβα!
Τα μάτια της Όλγας σκοτείνιασαν.
Η κεφαλή της άρχισε να γυρίζει.
Άκουσε κραυγές έκπληξης, την ενθουσιώδη φωνή της Ιλόνας και ένα σιγανό «Τι στο καλό;» από τη Μαρίνα Αλεξάντροβνα.
— Κάποιο λάθος έγινε, — ψιθύρισε ο Ίβαν.
— Θα το ξεκαθαρίσω αμέσως.
Αλλά η Όλγα δεν τον άκουγε πια.
ό χαμόγελο της Ιλόνας, το ικανοποιημένο πρόσωπο του πεθερού της, και κατάλαβε πως δεν ήταν λάθος.
Η πιο επώδυνη όλων των χρόνων.
— Θέλω να μιλήσω με τον πατέρα σου προσωπικά.
Από κοντά! — είπε αποφασιστικά στον άντρα της.
— Ίσως τώρα δεν είναι η κατάλληλη στιγμή; — προσπάθησε να την εμποδίσει.
— Είναι! Πέντε χρόνια κράτησα το στόμα μου κλειστό.
Φτάνει!
Σκύβοντας τον κορμό, η νύφη κατευθύνθηκε προς τον πεθερό της, που κατέβαινε από τη σκηνή.
Στην άκρη του ματιού της, είδε την Ιλόνα να κρέμεται κυριολεκτικά από το χέρι του, ψιθυρίζοντάς του κάτι στο αυτί.
«Δεν πειράζει», σκέφτηκε η Όλγα, «τώρα θα μιλήσουμε.
Και επιτέλους θα πω όλα όσα είχαν συγκεντρωθεί μέσα μου όλα αυτά τα χρόνια».
Δεν είχε ιδέα πόσο πολύ εκείνη η συζήτηση θα άλλαζε τη ζωή ολόκληρης της οικογένειας.
— Σεργκέι Σεργκέεβιτς, μπορώ να σας μιλήσω; — προσπαθούσε η γυναίκα να διατηρήσει ήρεμη και πεπεισμένη φωνή.
Ο πεθερός γύρισε αργά, ρίχνοντας ειρωνικό βλέμμα στη νύφη:
— Φυσικά, αγαπητή.
Θέλεις να συγχαρείς την Ιλόνα Σεργκέεβνα για την τοποθέτησή της;
Η Ιλόνα, κρατώντας ακόμη το χέρι του αφεντικού, χαμογέλασε νικηφόρα:
— Ναι, Ολία, συγχάρητί μου! Είμαι σίγουρη ότι θα συνεργαστούμε άψογα.
— Θα ήθελα να μιλήσουμε μόνοι μας, — είπε η Όλγα με σταθερή φωνή, αγνοώντας τη ξανθιά.
Πλησίασαν και ο Ίβαν και η Μαρίνα Αλεξάντροβνα.
Το πρόσωπο της πεθεράς έδειχνε ξεκάθαρη οργή.
— Σερόζα, τι συμβαίνει; — ρώτησε απότομα τη Μαρίνα.
— Γιατί αυτή η απόφαση δεν συζητήθηκε στο διοικητικό συμβούλιο;
— Αγαπητή, — απάντησε υποτιμητικά ο Σεργκέι Σεργκέεβιτς, — εγώ, ως γενικός διευθυντής, έχω το δικαίωμα να παίρνω προσωπικές αποφάσεις μόνος μου.
Η Ιλόνα έχει αποδείξει ότι είναι πολλά υποσχόμενη με σύγχρονη προσέγγιση.
— Σε ένα χρόνο; — δεν άντεξε ο γιος.
— Πατέρα, η γυναίκα μου έχει περισσότερη εμπειρία και καλύτερα αποτελέσματα!
Ο πεθερός παραξενεύτηκε φανερά:
— Ίβαν, ξέρεις καλά τη θέση μου.
Δεν προάγω ποτέ συγγενείς.
Αυτό βλάπτει την επιχείρηση.
— Αλήθεια; — έκρυβε πλέον οργή η Όλγα.
— Ή μήπως ο λόγος είναι τελείως άλλος; Ίσως απλώς δεν ταιριάζω στα… προσωπικά σας κριτήρια;
Η Ιλόνα ανατρίχιασε, αλλά συνήλθε γρήγορα.
Ο δε Σεργκέι Σεργκέεβιτς ξαφνικά ωχρότατος.
— Σε τι υπονοείς; — της φώναξε.
— Σε τίποτα.
Απλώς με ενδιαφέρει γιατί μια υπάλληλος με μόλις ένα χρόνο προϋπηρεσία παίρνει αυτή την προαγωγή; Ποιες είναι οι… ιδιαίτερες επιδόσεις της;
— Πρόσεχε τα λόγια σου! — αντήχησε ο πεθερός.
— Δεν θα τα καταφέρεις σε αυτή τη θέση.
Όλες σου οι εκθέσεις χρειάζονται διορθώσεις.
Πάντα καθυστερείς τις προθεσμίες των έργων.
Και το κυριότερο — δεν ξέρεις να παίρνεις σκληρές αποφάσεις.
Κάθε του λέξη έκαιγε σαν χαστούκι.
Η Όλγα ένιωθε τη ταπείνωση να την κατακλύζει σαν καυτό κύμα.
— Δεν είναι αλήθεια! — όρθωσε το ανάστημά της η Μαρίνα Αλεξάντροβνα.
— Σερόζα, είσαι άδικος!
— Ποτέ δεν ήμουν πιο δίκαιος! Τέλειωσε αυτή η συζήτηση.
Η απόφαση έχει παρθεί.
Η Όλγα κοίταξε σιγά σιγά όλους τους παριστάμενους: την πανηγυρίζουσα Ιλόνα, τον σύγχρονο άντρα της, την οργισμένη πεθερά και τον ικανοποιημένο Σεργκέι Σεργκέεβιτς.
— Ξέρετε, — είπε χαμηλόφωνα, — έχετε δίκιο.
Πραγματικά δεν ξέρω να παίρνω σκληρές αποφάσεις.
Όχι ακόμα.
Αλλά αυτό διορθώνεται εύκολα.
Γυρίζοντας, κατευθύνθηκε προς την έξοδο.
Κανείς δεν παρατήρησε τη μοναδική της δάκρυ που κύλησε στο μάγουλό της.
Και κανείς δεν είδε τα μάτια της να λαμποκοπούν με επικίνδυνο σπινθήρα.
— Ολιά, περίμενε! — φώναξε ο Ίβαν, τρέχοντας προς εκείνη.
— Μην το κάνεις.
Σε παρακαλώ, χρειάζομαι λίγο χρόνο μόνη μου.
Και… πρέπει να κάνω κάτι.
Φτάνοντας στο σπίτι, τράβηξε από το χρηματοκιβώτιο έναν φάκελο με φωτογραφίες.
Αυτές ακριβώς τις λήψεις που της είχε παραδώσει πριν ένα μήνα ένας «ειδικά προσληφθείς ντετέκτιβ».
Ο πεθερός και η Ιλόνα σε εστιατόριο, σε ξενοδοχείο, στο αυτοκίνητο.
Παθιασμένες αγκαλιές, φιλιά — αδιάσειστα αποδεικτικά στοιχεία της απιστίας.
Τότε η Όλγα είχε αποφασίσει να μη μπει σε οικογενειακές συγκρούσεις για να μη στεναχωρήσει την πεθερά της.
Αλλά τώρα όλα είχαν αλλάξει.
«Εσείς ξεκινήσατε αυτό το παιχνίδι, Σεργκέι Σεργκέεβιτς», σκέφτηκε καθώς ξεδίπλωνε τις φωτογραφίες.
«Τώρα έρχεται η σειρά μου».
Η Μαρίνα Αλεξάντροβνα κοίταζε επί μακρόν σιωπηλή τις φωτογραφίες απλωμένες μπροστά της.
Τα χέρια της έτρεμαν ελαφρά, αλλά το πρόσωπό της παρέμενε ανέκφραστο.
— Από πότε το γνωρίζεις; — ρώτησε τη νύφη.
—
— Περισσότερο από έναν μήνα.
Δεν ήθελα… πραγματικά δεν ήθελα να σας στεναχωρήσω.
Αλλά η χθεσινή συνεστίαση ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.
Η πεθερά απέδωσε αργά μια νεύση:
— Καταλαβαίνω.
Και εκτιμώ την ειλικρίνειά σου.
Τώρα, παρακαλώ, άσε με μόνη μου.
Πρέπει να σκεφτώ.
Μια εβδομάδα αργότερα, στην «Στροΐ-Ίνβεστ» συγκλήθηκε έκτακτη συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου.
Η Μαρίνα Αλεξάντροβνα, ως κύρια μέτοχος, ανακοίνωσε ριζικές αλλαγές στη διοίκηση.
Ο Σεργκέι Σεργκέεβιτς καθόταν στο γραφείο του, με τους ώμους στεγνούς.
Μπροστά του βρισκόταν η επιστολή παραίτησής του και τα έγγραφα μεταβίβασης όλων των περιουσιακών στοιχείων στη σύζυγό του.
— Καταλαβαίνεις, — είπε ψυχρά, — ότι αν δεν υπογράψεις αυτά τα έγγραφα, θα αποκαλύψω στο κοινό όχι μόνο τη σχέση σου με αυτήν την… κυρία, αλλά και όλες τις παρατυπίες στις δημοπρασίες.
Ναι, τα ξέρω όλα.
Απλώς σιώπησα, ελπίζοντας να συνέλθεις.
Ο άνδρας πήρε αμίλητος το στυλό και υπέγραψε.
— Μπράβο σου! Και κάτι ακόμη, — πρόσθεσε η ιδιοκτήτρια της εταιρείας.
— Η «αγαπημένη» σου έχει επίσης απομακρυνθεί.
Σας συμβουλεύω και τους δύο να κρατηθείτε μακριά από την εταιρεία.
Και από την οικογένειά μας.
Καταλαβαίνεις;
Ο Σεργκέι Σεργκέεβιτς νεύριξε αργά.
Η κύρια αίθουσα συνεδριάσεων της «Στροΐ-Ίνβεστ» ζούσε σαν ανήσυχη κυψέλη.
Στο γραφείο κυκλοφορούσαν ψίθυροι για τα τελευταία γεγονότα.
Μερικοί λυπόνταν για τον Σεργκέι Σεργκέεβιτς, άλλοι χαίρονταν, αλλά οι περισσότεροι αναρωτιούνταν τι θα γίνει τώρα με την εταιρεία.
Μόλις ανέβηκε στη σκηνή η Μαρίνα Αλεξάντροβνα, επικράτησε σιωπή.
Με το γκρι επιχειρηματικό της κοστούμι έδειχνε συγκεντρωμένη και κομψή.
Μόνο οι κοντινοί της μπορούσαν να καταλάβουν τις προσπάθειες που κατέβαλε εκείνες τις δύο εβδομάδες.
— Καλημέρα, αγαπητοί συνάδελφοι! — ξεκίνησε με αυτοπεποίθηση.
— Σήμερα ανοίγουμε ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία της «Στροΐ-Ίνβεστ».
Σταμάτησε, κοιτάζοντας τους συγκεντρωμένους:
— Θέλω να πω εξαρχής ότι η εταιρεία μας χτίστηκε με αρχές τιμιότητας και επαγγελματισμού.
Έτσι θα συνεχίσουμε.
Κάθε εργαζόμενος πρέπει να είναι βέβαιος ότι θα εκτιμηθεί για τα πραγματικά του επιτεύγματα και όχι για συγγενικούς ή προσωπικούς δεσμούς.
Ένας ήχος έγκρισης γέμισε την αίθουσα.
Πολλοί ένευσαν καταφατικά.
— Γι’ αυτό σήμερα ανακοινώνω τον νέο διευθύνοντα σύμβουλο της εταιρείας.
Είναι ο Ίβαν Σεργκέεβιτς Βορόντσοφ!
Ο Ίβαν ανέβηκε στη σκηνή υπό δυνατό χειροκρότημα.
Ψηλός, καλοντυμένος, με κοστούμι σκούρου μπλε, εξέπεμπε σιγουριά και δύναμη.
— Σε δέκα χρόνια στην εταιρεία, — συνέχισε η Μαρίνα Αλεξάντροβνα, — ο γιος μου προχώρησε από απλός διευθυντής σε αναπληρωτή διευθυντή.
Γνωρίζει κάθε μηχανισμό της επιχείρησής μας.
Και, κυρίως, ξέρει να εκτιμά τους ανθρώπους και τα ταλέντα τους.
Η μητέρα γύρισε στον γιο της και πρόσθεσε με στοργή:
— Ίβαν, είμαι βέβαιη ότι θα ανεβάσεις τη «Στροΐ-Ίνβεστ» σε νέο επίπεδο.
Γιατί δεν πρόδωσες ποτέ ούτε την επιχείρηση ούτε τους ανθρώπους.
Η Όλγα, που καθόταν στην πρώτη σειρά, κοίταζε τον άντρα της γεμάτη περηφάνια.
Τα μάτια του έλαμπαν με έναν ύποπτο ενθουσιασμό.
— Και τώρα, — η Μαρίνα Αλεξάντροβνα χαμογέλασε πλατύτερα, — μια ακόμη σημαντική απόφαση.
Η νέα προϊσταμένη του οικονομικού τμήματος είναι η Όλγα Βορόντσοβα!
Η αίθουσα εξερράγη σε χειροκροτήματα.
Πολλοί σηκώθηκαν όρθιοι.
Η Όλγα ένιωσε τα δάκρυα να γεμίζουν τα μάτια της.
Σηκώθηκε σιγά-σιγά και προχώρησε προς τη σκηνή.
— Αυτή η εύθραυστη γυναίκα, — η φωνή της πεθεράς τρέμοντας, — μας έδειξε τι σημαίνει αληθινός επαγγελματισμός και ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Κέρδισε αυτή την προαγωγή με τη δουλειά και το ταλέντο της.
Η νύφη ανέβηκε στη σκηνή.
Η καρδιά της χτυπούσε σαν τρελή.
Ήταν η στιγμή που ονειρευόταν τόσο καιρό! Αλλά…
— Μαρίνα Αλεξάντροβνα, — πλησίασε το μικρόφωνο η Όλγα, — είμαι απεριόριστα ευγνώμων για την εμπιστοσύνη σας.
Όμως, θα ήθελα να ζητήσω αναβολή.
Τουλάχιστον για δύο χρόνια.
Η πεθερά σήκωσε έκπληκτη τα φρύδια.
Ψίθυροι διέσχισαν την αίθουσα.
— Το θέμα είναι, — η Όλγα χαμογέλασε λαμπερά, ενώ δάκρυα κυλούσαν στα μάγουλά της, — ότι περιμένω παιδί.
Και θέλω να αφιερωθώ στην οικογένειά μου.
Η σιωπή διήρκεσε μόνο ένα δευτερόλεπτο.
Έπειτα η αίθουσα ξέσπασε σε επευφημίες και στάθηκε όρθια για το χειροκρότημα.
Ο Ίβαν, χωρίς να κρύψει τα δάκρυά του, αγκάλιασε τη γυναίκα του.
Και η Μαρίνα Αλεξάντροβνα, ξεχνώντας τον ρόλο της ως ιδιοκτήτριας, ξέσπασε σε κλάματα και έπεσε στην αγκαλιά τους και τους δύο.
— Θα γίνω γιαγιά! — αναφώνησε διαπεραστικά μέσα στα δάκρυα.
— Επιτέλους!
Οι υπάλληλοι χειροκροτούσαν όρθιοι.
Κάποιοι φώναξαν «Πικρό!» (Γκόρκο!), κάποιοι σφύριξαν.
Και η Όλγα, στηριζόμενη στον άντρα της και τη μητέρα του, σκεφτόταν ότι σήμερα άρχιζε πραγματικά ένα νέο κεφάλαιο.
Και αυτό το κεφάλαιο θα ήταν υπέροχο.
Το ίδιο βράδυ, η Όλγα καθόταν στην αγαπημένη πολυθρόνα που εκείνη και ο Ίβαν λάτρευαν, και χάιδευε απαλά την ακόμη επίπεδη κοιλία της.
— Ξέρεις, — είπε προβληματισμένη, — είμαι ευγνώμων στον πατέρα σου.
— Για ποιο λόγο; — ρώτησε έκπληκτος ο άντρας της.
— Αν δεν είχε γίνει εκείνη η σκηνή στη συνεστίαση, δεν θα είχα το θάρρος να πω την αλήθεια στη μητέρα σου.
Και εκείνη θα συνέχιζε να ζει με κάποιον που δεν την εκτιμούσε.
Και δε θα είχα καταλάβει ότι υπάρχουν πράγματα πιο σημαντικά από την καριέρα.
— Όπως; — χαμογέλασε τρυφερά ο Ίβαν.
— Όπως η οικογένειά μας.
Και αυτό το μωρό, — η Όλγα χάιδεψε την κοιλιά της.
— Παρεμπιπτόντως, είχες πει ότι έχεις ήδη διαλέξει ονόματα.
— Αν είναι κοριτσάκι — Μαρίνα, προς τιμήν της μητέρας σου.
Και αν είναι αγόρι…
— Όχι, μη βάλεις σεργκέι! — γέλασε η Όλγα.
— Όχι, φυσικά! Αλέξανδρος.
Ο προστάτης.
Γιατί με έμαθες να προστατεύω αυτά που πραγματικά έχουν σημασία.
Η Όλγα στριμώχτηκε στην αγκαλιά του άντρα της.
Σκεφτόταν πόσο εκπληκτικό είναι το ταξίδι της ζωής.
Μερικές φορές πρέπει να περάσει κανείς από πόνο και προδοσία για να κατανοήσει τις αληθινές αξίες.
Να βρει τη δύναμη όχι μόνο να υπερασπιστεί τον εαυτό του αλλά και να προστατεύσει αυτούς που αγαπά.
Και η θέση της προϊσταμένης μπορεί να περιμένει.
Τώρα είχε πολύ πιο σημαντικό καθήκον — να γίνει μητέρα.
Και αυτή ήταν η πιο σημαντική «τοποθέτηση» της ζωής της.