Γνώρισα τον Ντάνιελ όταν ήμουν δεκαέξι χρονών.
Ήταν το αγόρι που κάθε κορίτσι είχε ερωτευτεί — γοητευτικός, αθλητικός, και με ένα χαμόγελο που μπορούσε να λιώσει την καρδιά οποιουδήποτε.
Αλλά με διάλεξε εμένα.
Ήμασταν αχώριστοι κατά τη διάρκεια του λυκείου, μοιραζόμενοι όνειρα για ένα μέλλον μαζί.
Ενώ άλλοι εξερευνούσαν διαφορετικούς δρόμους μετά την αποφοίτηση, εμείς μείναμε πιστοί στην αγάπη μας, παντρευτήκαμε στα είκοσι δύο.
Ένιωθα σαν παραμύθι, σαν να είχαμε νικήσει τις αντιξοότητες.
Για χρόνια, ο γάμος μας ήταν σταθερός, ακόμα και ευτυχισμένος.
Χτίσαμε μια ζωή μαζί, αγοράσαμε ένα μικρό σπίτι, και μιλούσαμε για το ενδεχόμενο να κάνουμε παιδιά.
Ο Ντάνιελ ήταν πάντα προσεκτικός, πάντα ευγενικός.
Αλλά, κοιτάζοντας πίσω, συνειδητοποιώ ότι αγνόησα τις μικρές ρωγμές στον τέλειο κόσμο μας.
Οι αργές νύχτες στη δουλειά, το κλειδωμένο τηλέφωνο, ο τρόπος που το χαμόγελό του δεν έφτανε πια στα μάτια του.
Το απέδωσα στο άγχος.
Μετά ήρθε το μήνυμα.
Ήταν ένα Σάββατο πρωί όταν βρήκα το τηλέφωνό του να δονείται πάνω στο κομοδίνο.
Η οθόνη φώτισε με την προεπισκόπηση ενός μηνύματος: «Μου λείπεις, μωρό. Πότε μπορώ να σε δω;» Το στομάχι μου σφιγγόταν.
Τα χέρια μου τρέμοντας, ξεκλείδωσα το τηλέφωνό του — έναν κωδικό που τον είχα παρακολουθήσει να εισάγει χίλιες φορές.
Ο κόσμος μου έσπασε σε μια στιγμή.
Υπήρχαν εκατοντάδες μηνύματα μεταξύ του Ντάνιελ και μιας άλλης γυναίκας, της Μάγιας.
Δεν ήταν απλά φλερτ, ήταν σημειώματα αγάπης, μακρές συνομιλίες, φωτογραφίες τους μαζί σε μέρη που μου είχε πει ότι ήταν «επαγγελματικά ταξίδια».
Ο σύζυγός μου των πέντε ετών ζούσε μια δεύτερη ζωή.
Ο αέρας στο δωμάτιο φαινόταν πυκνός, αποπνικτικός.
Ήθελα να φωνάξω, να τον ξυπνήσω και να απαιτήσω εξηγήσεις.
Αλλά δεν το έκανα.
Αντί γι’ αυτό, πήρα στιγμιότυπα οθόνης.
Αποδείξεις.
Αποδείξεις της ζωής μου που διαλυόταν.
Μετά πήγα στο μπάνιο, κλείδωσα την πόρτα και έκλαψα σε μια πετσέτα για να μην με ακούσει.
Όταν τον αντιμετώπισα αργότερα εκείνη την ημέρα, δεν προσπάθησε καν να το αρνηθεί.
Απλώς με κοίταξε, χωρίς λόγια, η ενοχή να φαίνεται στα μάτια του πριν αναστενάξει και καθίσει.
«Ποτέ δεν ήθελα να σε πληγώσω», είπε, περνώντας το χέρι του στα μαλλιά του.
«Πόσο καιρό;» ρώτησα, η φωνή μου σχεδόν ψίθυρος.
«Λίγο παραπάνω από δύο χρόνια».
Δύο χρόνια.
Η μισή μας ζωή μαζί.
Γέλασα — έναν πικρό, κενό ήχο.
«Και έπρεπε να μην το μάθω ποτέ;»
Ο Ντάνιελ αναστέναξε ξανά.
«Ήθελα να το τελειώσω. Στο υπόσχομαι. Σ’ αγαπώ, πραγματικά. Αλλά τα πράγματα απλά έγιναν… περίπλοκα».
Περίπλοκα.
Αυτή η λέξη με έκανε να σπάσω.
Έριξα το τηλέφωνό του πάνω του, παρακολουθώντας το να πέφτει στο πάτωμα.
«Περίπλοκα; Είχες μια ολόκληρη άλλη σχέση πίσω από την πλάτη μου, Ντάνιελ! Μου έλεγες ψέματα κάθε μέρα!»
Οι ώμοι του έπεσαν.
«Δεν ήταν μόνο για αυτήν», παραδέχτηκε, η φωνή του σχεδόν ανύπαρκτη.
«Ήταν για μένα.
Δεν ήξερα ποιος ήμουν πια.
Κυνηγούσα κάτι, δεν ξέρω τι, αλλά δεν ήταν αρκετό.
Τίποτα δεν ήταν αρκετό.»
Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι δεν ήταν μόνο για τη Μάγια.
Ήταν γι’ αυτόν — τις επιλογές του, τον εγωισμό του, την αδυναμία του να ικανοποιηθεί με την αγάπη που του είχα δώσει χωρίς όρους.
Έκλεισα τις βαλίτσες μου εκείνο το βράδυ.
Με παρακάλεσε να μείνω, να του δώσω μια ευκαιρία να διορθώσει τα πράγματα, αλλά ήξερα ότι δεν υπήρχε τρόπος να το διορθώσουμε αυτό.
Η εμπιστοσύνη είχε σπάσει, και χωρίς εμπιστοσύνη, η αγάπη δεν σημαίνει τίποτα.
Οι μέρες μετά την αποχώρησή μου ήταν μια θολή αίσθηση πόνου.
Είχα χτίσει όλη μου τη ζωή γύρω από τον Ντάνιελ.
Πίστευα σε εκείνον, σε εμάς.
Και τώρα, ήμουν μόνη, αναγκασμένη να ξεκινήσω ξανά.
Ήταν ταπεινωτικό, επώδυνο, αλλά και… απελευθερωτικό.
Για πρώτη φορά μετά από χρόνια, δεν ζούσα κάτω από την αυταπάτη ενός τέλειου γάμου.
Οι άνθρωποι πάντα με ρωτάνε αν μετανιώνω που παντρεύτηκα τον έρωτα του λυκείου μου.
Η αλήθεια είναι, δεν μετανιώνω.
Γιατί μέσα από τον πόνο, έμαθα κάτι πολύτιμο: η αγάπη δεν είναι αρκετή αν δεν υπάρχει ειλικρίνεια.
Όσο βαθιά κι αν είναι η ιστορία, όσο όμορφες κι αν είναι οι αναμνήσεις, μια σχέση βασισμένη σε ψέματα πάντα θα καταρρεύσει.
Και άξιζα κάτι καλύτερο.