Όλα ήταν καλά ανάμεσα σε εμένα και τον άντρα μου, μέχρι που γέννησα την κόρη μας.
Νόμιζε ότι δεν έκανα τίποτα όλη μέρα όσο εκείνος ήταν στη δουλειά, οπότε αποφάσισα να φύγω για μια εβδομάδα για να του αποδείξω ότι έκανε λάθος.
Όταν έμαθα ότι ήμουν έγκυος, παραιτήθηκα από τη δουλειά μου για να επικεντρωθώ στον ρόλο μου ως σύζυγος και μητέρα.
Ο σύζυγός μου, ο Ντέιβ, υποστήριξε την απόφασή μου και είπε ότι θα ήταν το καλύτερο για το παιδί μας μακροπρόθεσμα.
Ευτυχώς, είχα μια εύκολη εγκυμοσύνη χωρίς επιπλοκές.
Μπορούσα να κινούμαι άνετα, να πηγαίνω στη λαϊκή και να επιστρέφω για να μαγειρέψω για τον σύζυγό μου.
Από το δεύτερο τρίμηνο κιόλας άρχισα να ετοιμάζω το σπίτι με ενθουσιασμό.
«Το σπίτι μας δεν έχει ξαναδει τόσο καθαρό, αγάπη μου», μου είπε κάποια στιγμή ο άντρας μου.
«Σ’ ευχαριστώ που κρατάς τα πάντα σε τάξη», είπε και με φίλησε στο μάγουλο.
Χαμογέλασα, χαρούμενη που εκτιμούσε τις προσπάθειές μου.
Συνέχισα έτσι μέχρι που γέννησα στη 39η εβδομάδα.
Όταν γεννήθηκε η κόρη μας, έγινε ολόκληρος ο κόσμος μου.
Ένας άνθρωπος εξαρτιόταν ολοκληρωτικά από εμένα – πώς να δώσω προτεραιότητα σε οτιδήποτε άλλο;
Όμως για τον άντρα μου φαινόμουν απλώς τεμπέλα.
Παραπονιόταν για το ακατάστατο σπίτι και το γεγονός ότι τρώγαμε το ίδιο φαγητό για μέρες.
«Δεν έχω χρόνο να μαγειρεύω καινούρια φαγητά κάθε μέρα», του είπα.
«Η Μαρίσσα κλαίει συνεχώς και έχει κολικούς. Με χρειάζεται», εξήγησα.
Ο Ντέιβ κούνησε το κεφάλι του, σίγουρος ότι έλεγα ψέματα.
«Η Μαρίσσα μπορεί να είναι στο κρεβατάκι της όσο συμμαζεύεις», απάντησε.
«Δεν είναι και τόσο χρονοβόρο!»
«Τότε δοκίμασέ το εσύ!» φώναξα ξαφνικά.
«Προσπαθώ να είμαι σπουδαία μαμά για το παιδί μας.
Ξέρεις πόσο εξαντλητικό είναι να θηλάζεις κάθε δύο ώρες;
Και στο ενδιάμεσο θέλει να την κρατάω αγκαλιά.
Κλαίει κάθε φορά που την αφήνω στο κρεβατάκι της.
Δεν έχω κυριολεκτικά καθόλου χρόνο για τίποτε άλλο!»
«Τι θες να πεις δηλαδή;» αντέδρασε ενοχλημένος.
«Εγώ δουλεύω όλη μέρα και γυρνάω σ’ ένα ακατάστατο σπίτι με φαγητό που έχω ζεστάνει δυο φορές.
Πώς να μην εκνευρίζομαι;
Σταμάτα να κρύβεσαι πίσω απ’ το μωρό και παραδέξου ότι είσαι τεμπέλα σύζυγος.»
Δάκρυα ήρθαν στα μάτια μου.
«Αυτό πόνεσε», του είπα και πήγα στο υπνοδωμάτιο.
Πώς δεν μπορούσε να καταλάβει πόσο δύσκολο είναι να μεγαλώνεις ένα μωρό μόνη σου;
Ναι, μας στήριζε οικονομικά, αλλά έλειπε συνέχεια.
Και όταν ήταν σπίτι, βοηθούσε ελάχιστα – μόνο όταν έπρεπε να κάνω ντους ή να πάω στην τουαλέτα.
Τότε κατάλαβα ότι ποτέ δεν θα καταλάβει τη θέση μου, αν δεν περάσει τα ίδια.
Ένα σαββατοκύριακο άφησα τη Μαρίσσα στον Ντέιβ.
Κοιμόταν στο στήθος του και αυτό ήταν το σήμα μου – κατέβηκα ήσυχα τις σκάλες.
Στην κουζίνα άφησα του ένα σημείωμα: «Πήρα άδεια. Θα γυρίσω σε μια εβδομάδα. Το γάλα της Μαρίσσα είναι στο ψυγείο.»
Έκλεισα το κινητό μου, πήρα την τσάντα μου και έφυγα.
Έκλεισα διακοπές σε παραλία και πέρασα μια ολόκληρη εβδομάδα φροντίζοντας τον εαυτό μου – κάτι που είχα καιρό να κάνω.
Όταν κατάλαβε ότι έλειπα, έτρεξε κάτω και βρήκε το σημείωμα.
Ήταν σοκαρισμένος και έξαλλος.
Η πεθερά μου έγινε έξαλλη.
«Πώς μπορεί αυτή η γυναίκα να είναι τόσο ανεύθυνη!
Η γυναίκα είναι που μεγαλώνει τα παιδιά, όχι ο άντρας!
Αν δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με παιδί και σπίτι, τότε δεν έπρεπε να παντρευτεί», είπε.
Δεν είχε άλλη επιλογή από το να φροντίσει μόνος του τη Μαρίσσα, αφού δεν υπήρχε διαθέσιμη νταντά ή μπέιμπι σίτερ τόσο άμεσα.
Το σαββατοκύριακο δεν κατάλαβε πόσο δύσκολο ήταν.
Άλλαζε πάνες, την έκανε μπάνιο, την τάιζε, την έβαζε να ρευτεί και πολλά άλλα.
«Το κατάλαβα!» φώναξε κάποια στιγμή.
«Σε παρακαλώ, γύρνα σπίτι», ικέτευσε στον αέρα.
Παρακολουθούσα μέσω των καμερών από τα μόνιτορ του μωρού και έβλεπα ότι δεν είχε χρόνο ούτε για τα πιάτα, ούτε για μαγείρεμα.
Παρήγγελνε φαγητό κάθε μέρα.
Αυτή την εβδομάδα έπρεπε να συνδυάσει δουλειά και ανατροφή παιδιού μόνος του.
Την Τετάρτη κατέρρευσε και πήρε τη μητέρα του τηλέφωνο.
«Μαμά», κλαψούρισε στο τηλέφωνο.
«Η Τζέιμι έφυγε για διακοπές και άφησε μόνο ένα σημείωμα. Σε παρακαλώ, βοήθησέ με. Δεν έχω κοιμηθεί εδώ και μέρες!»
Η πεθερά μου εξοργίστηκε.
«Πώς μπορεί αυτή η γυναίκα να είναι τόσο ανεύθυνη!» την άκουσα να φωνάζει μέσω του μόνιτορ.
«Είναι υποχρέωση της γυναίκας να μεγαλώνει τα παιδιά, όχι του άντρα! Αν δεν μπορεί να το κάνει και να κρατά το σπίτι καθαρό, δεν έπρεπε να παντρευτεί!»
Έσκασα στα γέλια ακούγοντάς την.
Δεν είχε κανένα δικαίωμα να με κατηγορεί – τα δικά της παιδιά τα μεγάλωσαν οι νταντάδες!
Ο Ντέιβ κι εγώ δεν μπορούσαμε να αντέξουμε οικονομικά τέτοιες πολυτέλειες.
Όταν γύρισα σπίτι, ο Ντέιβ μου ζήτησε συγγνώμη και παραδέχτηκε ότι είχα πραγματικά ανάγκη από αυτή την άδεια.
«Συγγνώμη, αγάπη μου», μου είπε ειλικρινά.
«Κάνεις τόσα πολλά κάθε μέρα κι εγώ είχα το θράσος να παραπονιέμαι. Συγγνώμη, σε παρακαλώ.
Σου υπόσχομαι ότι θα είμαι πιο παρών ως πατέρας και θα μοιραστούμε τις ευθύνες.
Εσύ και η Μαρίσσα το αξίζετε – και ακόμα περισσότερα», πρόσθεσε και με αγκάλιασε σφιχτά.
Δεν μπορώ να ξεχάσω όσα είπε η πεθερά μου, και θα ήθελα να ακούσω άλλους που πέρασαν παρόμοια εμπειρία.
Πρέπει μια γυναίκα να έχει την αποκλειστική ευθύνη για τα παιδιά και το σπίτι;
Ή πρέπει αυτές οι ευθύνες να μοιράζονται ισότιμα στο ζευγάρι;
Πείτε μας τη γνώμη σας και μοιραστείτε την ιστορία με φίλους.
Ίσως τους εμπνεύσει και τους φέρει ένα χαμόγελο.