Πάντα ήθελα μια ήρεμη εγκυμοσύνη.
Γιόγκα, χαμομήλι, μακρινούς υπνάκους – ακριβώς όπως στα περιοδικά.
Αλλά η ζωή είχε άλλα σχέδια.
Και το όνομά της ήταν Λορέν.
Η πεθερά μου.
Πάντα ήταν… ας πούμε, υπερβολικά παρεμβατική.
Από τη στιγμή που παντρεύτηκα τον Έβαν, με αντιμετώπιζε σαν προσωρινή επισκέπτρια στη ζωή του γιου της.
“Κατά λάθος” με φώναζε με το όνομα της πρώην του.
Έκανε σχόλια όπως: «Κάποιες γυναίκες παίρνουν κιλά πριν καν βγει θετικό το τεστ εγκυμοσύνης».
Τέτοια… χαριτωμένα σχόλια.
Προσπαθούσα να είμαι ευγενική.
Ο Έβαν μου ζητούσε να κάνω υπομονή. «Θα ηρεμήσει», έλεγε.
Δεν ηρέμησε.
Χειροτέρεψε.
Ειδικά αφού της είπαμε ότι είμαι έγκυος.
Χαμογέλασε – αμήχανα και ψεύτικα.
Με αγκάλιασε με μία ψυχρότητα που έμοιαζε περισσότερο με υποχρέωση παρά με χαρά.
Και μετά είπε: «Ελπίζω να ξέρεις τι κάνεις».
Στην αρχή ήταν μικροπράγματα.
Έφερνε «δώρα» για το μωρό: ληγμένο γάλα σε σκόνη, χρησιμοποιημένα κορμάκια με λεκέδες.
Ισχυριζόταν ότι ήθελε να βοηθήσει, αλλά η παθητική επιθετικότητα ήταν προφανής.
Και μετά ήρθε το βοτανικό τσάι.
Ένα απόγευμα ήρθε σπίτι όταν ο Έβαν ήταν στη δουλειά.
Έφερε ένα θερμός και επέμενε να δοκιμάσω ένα «ειδικό τσάι για την εγκυμοσύνη».
Με κοιτούσε προσεκτικά καθώς έπαιρνα μια γουλιά.
Είχε πικρή και γήινη γεύση – κάτι άγνωστο.
«Χαμομήλι και φύλλα βατόμουρου», είπε. «Η γιαγιά μου ορκιζόταν σ’ αυτό».
Αργότερα εκείνο το βράδυ, ένιωσα ένα παράξενο τράβηγμα στην κοιλιά.
Ελαφριές κράμπες.
Όχι δυνατές, αλλά αρκετές για να με κάνουν να ψάξω πανικόβλητη στο Google.
Εκεί το βρήκα: το τσάι από φύλλα βατόμουρου δεν συνιστάται στο πρώτο τρίμηνο γιατί μπορεί να προκαλέσει συσπάσεις.
Ήμουν στην ένατη εβδομάδα.
Την επόμενη μέρα τη ρώτησα γι’ αυτό.
Γέλασε. «Έλα τώρα, οι γυναίκες το πίνουν εδώ και αιώνες. Μην είσαι υπερβολική».
Ο Έβαν θύμωσε πολύ.
Της είπε να μείνει μακριά.
Αλλά μερικές εβδομάδες μετά, στο δεύτερο τρίμηνο πια, εμφανίστηκε ξανά – αυτή τη φορά με ένα καλάθι δώρου.
Είχε μέσα σνακ, κρέμες και ένα βάζο με σπιτικά τουρσιά.
Έφαγα μία μπουκιά.
Μέσα σε μία ώρα, άρχισα να κάνω εμετό.
Δυνατά.
Πυρετός. Ζάλη. Αφυδάτωση.
Ο Έβαν με πήγε επειγόντως στο νοσοκομείο.
Είπαν πως ήταν τροφική δηλητηρίαση.
Έμεινα μέσα για ενυδάτωση και παρακολούθηση.
Το μωρό ήταν καλά – ευτυχώς.
Αλλά ο γιατρός πήρε τον Έβαν παράμερα και τον ρώτησε αν υπάρχει περίπτωση κάποιος να με βλάπτει επίτηδες.
Τότε το συνειδητοποιήσαμε.
Δεν ήταν απλά πειράγματα.
Δεν ήταν καλοπροαίρετες συμβουλές.
Ήταν σαμποτάζ.
Σκόπιμο.
Ο Έβαν τη συνάντησε ξανά, με έναν θυμό που δεν του είχα ξαναδεί.
Έκλαψε, με αποκάλεσε χειριστική, είπε ότι της πήρα τον γιο.
Και μετά, σε μία στιγμή διαστρεβλωμένης ειλικρίνειας, είπε:
«Απλώς δεν πιστεύω ότι είναι κατάλληλη για μητέρα».
Κάτι έσπασε μέσα μου τότε.
Όχι επειδή την πίστεψα.
Αλλά γιατί κατάλαβα πόσο επικίνδυνοι είναι οι άνθρωποι που καλύπτουν τον έλεγχο με τη μάσκα της «φροντίδας».
Κόψαμε κάθε επαφή.
Ο Έβαν μπλόκαρε τον αριθμό της.
Άλλαξα την κλειδαριά όταν εμφανίστηκε απροειδοποίητα.
Το υπόλοιπο της εγκυμοσύνης το αφιέρωσα στην ψυχική μου ηρεμία.
Έκανα διαλογισμό.
Έβαψα το παιδικό δωμάτιο κίτρινο.
Μπήκα σε μια διαδικτυακή ομάδα υποστήριξης για γυναίκες με τοξικές πεθερές.
Τρόμαξα με το πόσο κοινή ήταν η ιστορία μου.
Γυναίκες των οποίων οι πεθερές σχολίαζαν το βάρος τους, υπονόμευαν τη μητρότητά τους, τους έδιναν αλκοόλ «κατά λάθος» ή τους έλεγαν τρομακτικές ιστορίες για τον τοκετό.
Δεν ήμουν η μόνη.
Αλλά έδωσα στον εαυτό μου μια υπόσχεση:
Το μωρό μου θα γεννηθεί με ασφάλεια.
Χωρίς δράματα.
Χωρίς χειρισμούς που παριστάνουν τη μητρική αγάπη.
Και έτσι έγινε.
Ένα ήσυχο πρωινό Τρίτης του Οκτώβρη, γέννησα ένα υγιές αγοράκι που το ονομάσαμε Λούκα.
Είχε τις μπούκλες του πατέρα του και τα μάτια της μητέρας μου.
Δεν είπαμε αμέσως στη Λορέν.
Περιμέναμε μία εβδομάδα.
Μετά ο Έβαν της έστειλε μια φωτογραφία και ένα ξεκάθαρο μήνυμα:
«Είναι ασφαλής. Είμαστε καλά. Θα επικοινωνήσουμε όταν είμαστε έτοιμοι».
Αυτό ήταν πριν έξι μήνες.
Από τότε την έχουμε δει μόνο μία φορά.
Έκλαψε ξανά. Ζήτησε συγγνώμη.
Της είπαμε ότι μπορεί να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη μας – αργά, με δικούς μας όρους.
Επιτηρούμενες επισκέψεις.
Χωρίς φαγητό.
Χωρίς δώρα.
Καμία ώρα μόνη με το παιδί.
Ίσως να ακούγεται σκληρό.
Αλλά η μητρότητα μου έμαθε κάτι που εύχομαι να ήξερα νωρίτερα:
Τα όρια δεν είναι αγένεια.
Είναι αναγκαία.
Ειδικά όταν προστατεύεις κάποιον που δεν μπορεί ακόμα να προστατευτεί μόνος του.
Σε κάθε γυναίκα εκεί έξω που την υποτιμούν, την ελέγχουν ή την κάνουν να αμφιβάλλει για τον εαυτό της στην εγκυμοσύνη της – εμπιστεύσου το ένστικτό σου.
Δεν είσαι παρανοϊκή.
Είσαι προστατευτική.
Υπάρχει διαφορά.
Η πεθερά μου προσπάθησε κάποτε να σαμποτάρει την εγκυμοσύνη μου.
Αλλά στο τέλος, απλώς με έκανε πιο δυνατή.
Πιο ξεκάθαρη.
Πιο σίγουρη για τη μητέρα που θέλω να είμαι.
Και θα διδάξω στον Λούκα:
Η αληθινή αγάπη δεν χειραγωγεί.
Η αληθινή οικογένεια δεν πληγώνει.
Και όταν κάποιος σου δείχνει ποιος είναι πραγματικά – πίστεψέ τον.