Την πρώτη φορά που παρατήρησα κάτι περίεργο, το αγνόησα.
Είχα αφήσει το βιβλίο μου πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού πριν πάω για ύπνο, αλλά το πρωί το βρήκα στον πάγκο της κουζίνας. Ίσως το είχα μετακινήσει και δεν το θυμόμουν.
Μετά ήταν το κινητό μου. Πάντα το φόρτιζα στο κομοδίνο μου. Ένα πρωί το βρήκα δίπλα στον καναπέ του σαλονιού. Ίσως το είχα πάρει κατά τη διάρκεια της νύχτας και δεν το θυμόμουν.
Μικροπράγματα. Πράγματα που μπορούσαν να εξηγηθούν. Πράγματα που, αν τα έλεγα σε κάποιον, θα με περνούσε για παρανοϊκή.
Μέχρι που έγινε χειρότερο.
Ένα βράδυ, γύρισα από τη δουλειά και βρήκα το παράθυρο του υπνοδωματίου μου ξεκλείδωτο.
Δεν άφηνα ποτέ τα παράθυρά μου ξεκλείδωτα.
Παρ’ όλα αυτά, προσπάθησα να το εξηγήσω. Ίσως δεν το είχα κλείσει σωστά. Ίσως ήμουν αφηρημένη. Ίσως, ίσως, ίσως.
Αλλά λίγες μέρες αργότερα, άκουσα ξαφνικά τη δική μου φωνή να βγαίνει από το λάπτοπ μου.
Το είχα αφήσει ανοιχτό στο τραπέζι της τραπεζαρίας. Η οθόνη ήταν μαύρη, αλλά ο ήχος – η φωνή μου, να μιλάει, να γελάει – έβγαινε από τα ηχεία. Όρμησα στο λάπτοπ, και μόλις άγγιξα το πληκτρολόγιο, ο ήχος σταμάτησε.
Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Ξαναέπαιξα το τελευταίο πράγμα που είχα δει, έλεγξα τις ανοιχτές καρτέλες μου – τίποτα. Ούτε βίντεο, ούτε ηχογράφηση.
Προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου ότι το φαντάστηκα.
Αλλά δεν το φαντάστηκα.
Και τελικά είχα αποδείξεις.
—
η ανακάλυψη
Εκείνο το βράδυ, καθώς ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι, ένιωσα ξαφνικά την ανάγκη να ελέγξω τον ανιχνευτή καπνού πάνω από το κεφάλι μου. Ήταν ένα παλιό μοντέλο, εγκατεστημένο πριν μετακομίσω. Πήρα μια καρέκλα, ανέβηκα πάνω και ξεβίδωσα το κάλυμμα.
Κάτι μικρό και μαύρο έπεσε στην παλάμη μου.
Μια μικροσκοπική κάμερα.
Το σώμα μου πάγωσε.
Την γύρισα στα χέρια μου, η αναπνοή μου ήταν κοφτή και γρήγορη. Δεν ήταν λάθος. Κάποιος την είχε βάλει εκεί. Κάποιος με παρακολουθούσε.
Ανάγκασα τον εαυτό μου να σκεφτεί. Αν υπήρχε μία, μπορεί να υπήρχαν κι άλλες.
Έψαχνα για δύο ώρες. Στον αεραγωγό δίπλα στο μπάνιο μου. Μέσα σε ένα διακοσμητικό φυτό στο σαλόνι μου. Πίσω από τη βιβλιοθήκη.
Τέσσερις κάμερες.
Ήταν εκεί ποιος ξέρει για πόσο καιρό.
Ένιωθα αηδία. Παραβιασμένη.
Το σπίτι μου δεν ήταν πλέον ασφαλές.
Και τότε μια τρομακτική σκέψη πέρασε από το μυαλό μου –
ποιος τις είχε βάλει εκεί;
—
ο ύποπτος
Ο ιδιοκτήτης μου, ο Ρίτσαρντ, ήταν πάντα… υπερβολικά φιλικός.
Ήταν γύρω στα πενήντα, ένας συνταξιούχος ηλεκτρολόγος. Όταν πρωτομετακόμισα, μου είπε ότι μπορούσα να τον καλέσω όποτε είχα «οποιοδήποτε πρόβλημα». Νόμιζα ότι απλώς ήταν εξυπηρετικός.
Αλλά τώρα θυμήθηκα πώς αργούσε να φύγει στις επιθεωρήσεις. Πώς είχε ένα εφεδρικό κλειδί. Πώς πάντα ήξερε πότε ήμουν σπίτι και πότε όχι.
Έπρεπε να φύγω.
Αλλά πρώτα χρειαζόμουν αποδείξεις.
—
η αντιπαράθεση
Μάζεψα μια τσάντα, πήρα τις κάμερες και πήγα κατευθείαν στην αστυνομία.
Οι αστυνομικοί με πήραν στα σοβαρά. Εξέτασαν τις συσκευές, επιβεβαίωσαν ότι μετέδιδαν σήμα και μου είπαν να μείνω κάπου ασφαλής όσο διεξαγόταν η έρευνα.
Δύο μέρες αργότερα, με κάλεσαν πίσω.
Ο Ρίτσαρντ είχε συλληφθεί.
Η αστυνομία βρήκε κι άλλες κάμερες σε άλλα διαμερίσματα που του ανήκαν. Μερικοί ένοικοι δεν είχαν ιδέα ότι καταγράφονταν. Άλλοι είχαν υποψιαστεί κάτι, αλλά – όπως κι εγώ – αμφισβήτησαν τον εαυτό τους.
Μας παρακολουθούσε για μήνες. Ίσως και για χρόνια.
Η δίκη εκκρεμούσε ακόμη, αλλά ένα ήταν σίγουρο –
δεν θα ξαναπατούσα το πόδι μου σε εκείνο το διαμέρισμα.
—
οι συνέπειες
Πήρε εβδομάδες μέχρι να αρχίσω να νιώθω φυσιολογικά ξανά.
Ακόμα και στο νέο μου διαμέρισμα, έλεγχα κάθε ανιχνευτή καπνού, κάθε αεραγωγό, κάθε γωνία.
Αγόρασα έναν ανιχνευτή καμερών, διπλοκλείδωνα τις πόρτες μου και δεν έφευγα ποτέ χωρίς να βεβαιωθώ ότι τα παράθυρα ήταν κλειστά.
Έμαθα ένα σκληρό μάθημα –
μερικές φορές δεν είναι παράνοια, αλλά ένστικτο.
Και μερικές φορές το τέρας δεν κρύβεται κάτω από το κρεβάτι σου.
Σε παρακολουθεί από το ταβάνι.
—
μαθήματα ζωής
Εμπιστεύσου το ένστικτό σου. Αν κάτι φαίνεται περίεργο, μην το αγνοήσεις.
Έλεγξε το περιβάλλον σου. Οι κρυφές κάμερες είναι πιο συχνές απ’ ό,τι νομίζεις. Κοίτα στους αεραγωγούς, στους ανιχνευτές καπνού και σε μικρά αντικείμενα του σπιτιού.
Αναφέρετε ύποπτη δραστηριότητα. Αν ποτέ νιώσεις ότι δεν είσαι ασφαλής, μην διστάσεις να πας στις αρχές.
Να προσέχεις τους ιδιοκτήτες. Δεν είναι όλοι κακοί, αλλά μερικοί εκμεταλλεύονται την πρόσβασή τους στον χώρο σου.
Προστάτεψε την ιδιωτικότητά σου. Επιθεώρησε τακτικά τον χώρο σου και σκέψου να χρησιμοποιήσεις έναν ανιχνευτή καμερών.