Ήταν μια στιγμή που περίμενα εδώ και πολύ καιρό – μια στιγμή που έμοιαζε σουρεαλιστική, συναρπαστική και γεμάτη υποσχέσεις.
Στον όγδοο μήνα της εγκυμοσύνης μου, ήμουν ήδη σωματικά εξαντλημένη, αλλά δεν θα μπορούσα να είμαι πιο ευτυχισμένη.
Η κόρη μου θα ερχόταν σύντομα.
Μετά από χρόνια προσπαθειών, ήμουν επιτέλους έτοιμη να γίνω μητέρα.
Η χαρά αυτής της στιγμής γέμιζε κάθε γωνιά της καρδιάς μου, ακόμη και καθώς προετοιμαζόμουν για το επόμενο βήμα: την άδεια μητρότητας μου.
Δούλευα στην Thompson Enterprises εδώ και πέντε χρόνια, ανεβαίνοντας σταδιακά τη σκάλα της εταιρείας.
Είχα κερδίσει την εμπιστοσύνη των συναδέλφων μου και, το πιο σημαντικό, του αφεντικού μου, Ρόμπερτ Τόμσον.
Ήταν πάντα λογικός και δίκαιος – ή τουλάχιστον έτσι πίστευα.
Η θέση μου στην εταιρεία ήταν φαινομενικά ασφαλής, και δούλευα σκληρά, συχνά μέχρι αργά το βράδυ, για να διασφαλίσω ότι όλα λειτουργούσαν ομαλά.
Ήξερα ότι η άδεια μητρότητας μου πλησίαζε, αλλά δεν ανησυχούσα.
Είχα φροντίσει τα πάντα.
Είχα οργανώσει μια αντικαταστάτρια, ολοκληρώσει τα έργα μου και φρόντισα να γίνει η μετάβαση όσο το δυνατόν πιο ομαλά.
Η εταιρεία είχε πολιτικές για τη στήριξη των νέων μητέρων, οπότε όταν ήρθε η ώρα να ενημερώσω τον Ρόμπερτ, περίμενα υποστήριξη.
«Ρόμπερτ, πρέπει να σου μιλήσω», του είπα ένα απόγευμα, ενώ η φουσκωμένη κοιλιά μου υπενθύμιζε συνεχώς ότι η άδεια μου πλησίαζε.
Έγνεψε και μου έκανε νόημα να καθίσω.
«Φυσικά, Μαρίσσα. Τι συμβαίνει;»
**«Είμαι στον όγδοο μήνα και θα πάρω άδεια μητρότητας σε λίγες εβδομάδες.
Έχω ήδη οργανώσει τα πάντα για την απουσία μου»**, εξήγησα.
«Θέλω να βεβαιωθώ ότι όλα θα κυλήσουν ομαλά όσο θα λείπω».
Προς μεγάλη μου έκπληξη, η έκφραση του Ρόμπερτ άλλαξε.
Για πρώτη φορά στα χρόνια της συνεργασίας μας, είδα μια σκιά αμηχανίας στα μάτια του.
«Άδεια μητρότητας, ε;» Δίστασε.
«Για να είμαι ειλικρινής, Μαρίσσα, η χρονική στιγμή δεν είναι η καλύτερη.
Έχουμε μεγάλα έργα μπροστά μας, και δεν ξέρω πώς θα τα καταφέρουμε χωρίς εσένα».
Έμεινα άναυδη.
«Έχω ήδη προετοιμάσει τα πάντα.
Η ομάδα είναι έτοιμη.
Θα επιστρέψω το συντομότερο δυνατό και έχω φροντίσει να είναι όλα στη θέση τους».
Έγνεψε, αλλά η αβεβαιότητα παρέμεινε.
Παρόλα αυτά, πίστευα ότι είχα την υποστήριξή του.
Αλλά εκ των υστέρων, καταλαβαίνω ότι εκεί έκανα το λάθος μου.
Δύο εβδομάδες μετά την έναρξη της άδειας μητρότητας μου, μόλις που είχα αρχίσει να προσαρμόζομαι στη νέα μου πραγματικότητα, ο Ρόμπερτ με πήρε τηλέφωνο.
Η καρδιά μου άρχισε να χτυπά δυνατά.
Σίγουρα όλα θα ήταν εντάξει, σωστά;
Δεν περίμενα να ακούσω νέα του τόσο σύντομα.
«Μαρίσσα, πρέπει να μιλήσουμε», είπε, η φωνή του πιο ψυχρή από ποτέ.
Κρατήθηκα.
«Τι συμβαίνει;»
«Λυπάμαι, αλλά πρέπει να σε απολύσουμε», είπε χωρίς περιστροφές.
**«Η θέση σου καταργείται.
Δεν μπορούμε να αντέξουμε οικονομικά να έχουμε κάποιον σε άδεια μητρότητας για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, και δεν υπάρχει χώρος για εσένα στη νέα δομή».
Τα λόγια του με χτύπησαν σαν γροθιά στο στομάχι.
**«Περίμενε… τι; Είμαι σε άδεια μητρότητας.
Δεν μπορείς απλά να με απολύσεις!»**
«Φοβάμαι πως η απόφαση έχει ήδη ληφθεί», απάντησε ο Ρόμπερτ, με έναν παγερό τόνο.
«Η εταιρεία αλλάζει, και η θέση σου δεν είναι πλέον απαραίτητη».
Ο κόσμος γύρω μου άρχισε να γυρίζει καθώς προσπαθούσα να καταλάβω τι μου έλεγε.
«Με απολύεις επειδή πήρα άδεια μητρότητας;» ρώτησα, μην μπορώντας να πιστέψω αυτά που άκουγα.
«Λυπάμαι, Μαρίσσα», είπε, αλλά η φωνή του δεν είχε καμία αληθινή συγνώμη.
**«Ήσουν καλή υπάλληλος, αλλά τα πράγματα αλλάζουν.
Θα λάβεις τον τελευταίο σου μισθό ταχυδρομικώς».
Έκλεισα το τηλέφωνο, το μυαλό μου θολωμένο.
Πώς μπορούσε να συμβεί αυτό;
Πώς μπορούσε μια εταιρεία στην οποία είχα αφιερώσει τόσα χρόνια από τη ζωή μου να με ξεφορτωθεί τόσο εύκολα, μόνο και μόνο επειδή πήρα άδεια για να γεννήσω το παιδί μου;
Είχα δώσει τα πάντα για αυτή τη δουλειά – αμέτρητες ώρες, προσωπικές θυσίες – και αυτή ήταν η ανταμοιβή μου;
Δεν ήταν μόνο η αδικία που με πονούσε – ήταν η προδοσία.
Ο Ρόμπερτ είχε πάντα φανεί ευγενικός, πάντα έλεγε τα σωστά πράγματα, αλλά τώρα είχε αποκαλυφθεί η αλήθεια:
Δεν νοιαζόταν για μένα.
Ήμουν απλά ένας ακόμα υπάλληλος που μπορούσε εύκολα να αντικατασταθεί.
Αλλά αρνήθηκα να το αφήσω έτσι.
Αμέσως επικοινώνησα με έναν δικηγόρο.
Αυτό που έκανε ο Ρόμπερτ δεν ήταν μόνο ανήθικο – ήταν παράνομο.
Ο νόμος προστατεύει τις εργαζόμενες μητέρες από την απόλυση κατά τη διάρκεια της άδειας μητρότητας.
Πολέμησα – και κέρδισα.
Λίγους μήνες αργότερα, ο Ρόμπερτ έχασε τη δουλειά του.
Οι καταχρήσεις του ήρθαν στο φως, και ο ίδιος απολύθηκε με ντροπή.
Όσο για μένα;
Προχώρησα μπροστά.
Με τη νομική αποζημίωση που έλαβα, εξασφάλισα το μέλλον της κόρης μου και βρήκα μια νέα δουλειά, σε μια εταιρεία που με σεβόταν.
Είχα ξαναπάρει τον έλεγχο της ζωής μου.
Το κάρμα είχε κάνει τη δουλειά του – και ήταν υπέροχο.