Ήταν προγραμματισμένο να είναι τα τέλεια γενέθλια για τον Λίαμ.
Τα 35α του γενέθλια πλησίαζαν, και ήθελα τα πάντα να είναι ξεχωριστά.
Είχα ήδη οργανώσει το δείπνο, προσκαλέσει τους πιο στενούς του φίλους και κανονίσει μια έκπληξη για το σαββατοκύριακο.
Αλλά υπήρχε κάτι που έμενε ακόμα – η τούρτα γενεθλίων του.
Ήξερα ότι λάτρευε την τούρτα σοκολάτας και είχα μια ιδέα για κάτι μοναδικό.
Ήθελα να κάνω το κάτι παραπάνω και να παραγγείλω μια ειδική τούρτα με προσωπική πινελιά, κάτι που θα τον έκανε να χαμογελάσει μόλις τη δει.
Αφού περιηγήθηκα σε δεκάδες διαδικτυακά ζαχαροπλαστεία, κατέληξα σε ένα που είχε φήμη για όμορφες και δημιουργικές τούρτες.
Πέρασα ώρες σχεδιάζοντας την τούρτα – μια πλούσια σοκολατένια βάση με ζαχαρόπαστα διακοσμημένη με τα αγαπημένα του χόμπι: μια μικρή κιθάρα (έπαιζε σε μπάντα όταν ήταν νεότερος), μια μπάλα ποδοσφαίρου (ήταν ένθερμος οπαδός της παιδικής του ομάδας) και μια φωτογραφική μηχανή (είχε πάθος με τη φωτογραφία).
Συμπεριέλαβα τα αγαπημένα του χρώματα – βαθύ μπλε και χρυσό – και ζήτησα ένα προσωπικό μήνυμα που θα τον έκανε να γελάσει και να νιώσει εκτιμημένος.
Ο ζαχαροπλάστης απάντησε αμέσως, επιβεβαιώνοντας τις λεπτομέρειες και λέγοντάς μου ότι η τούρτα θα ήταν έτοιμη για παραλαβή δύο ημέρες πριν από τη μεγάλη γιορτή.
Όλα ήταν κανονισμένα.
Την ημέρα της παραλαβής, ανυπομονούσα να δω την τούρτα.
Έφτασα στο ζαχαροπλαστείο λίγο νωρίτερα για να αποφύγω καθυστερήσεις, ενώ ο ενθουσιασμός μου μεγάλωνε καθώς περπατούσα προς την πόρτα.
Η μυρωδιά από φρεσκοψημένα γλυκά ήταν ανακουφιστική, αλλά η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά καθώς πλησίαζα στον πάγκο.
Η ζαχαροπλάστης με υποδέχτηκε με ένα χαμόγελο και με οδήγησε στο πίσω μέρος, όπου η τούρτα βρισκόταν προσεκτικά τοποθετημένη πάνω σε ένα μεγάλο ξύλινο τραπέζι.
Ήταν υπέροχη – ακριβώς όπως την είχα φανταστεί.
Οι περίτεχνες λεπτομέρειες ήταν τέλειες, και οι διακοσμήσεις από ζαχαρόπαστα ήταν φτιαγμένες με εξαιρετική ακρίβεια.
Ήδη μπορούσα να φανταστώ την αντίδραση του Λίαμ όταν θα την έβλεπε.
Αλλά τότε, κοίταξα πιο προσεκτικά το μήνυμα που ήταν γραμμένο πάνω στην τούρτα.
Έγραφε:
«Χρόνια Πολλά, Λίαμ. Άλλος ένας χρόνος προσποιούμενος ότι θυμάσαι το όνομά μου.»
Ανοιγόκλεισα τα μάτια.
Και μετά ξανά.
Στην αρχή, νόμιζα ότι ήταν κάποιο αστείο – ίσως μπέρδεμα με άλλη παραγγελία.
Αλλά όχι, ο γραφικός χαρακτήρας ταίριαζε με την επιβεβαίωση της ζαχαροπλάστη και τα λόγια ήταν ξεκάθαρα.
Ένιωσα ένα ξαφνικό κύμα σύγχυσης και θυμού να με κατακλύζει.
Προσποιούμενος ότι θυμάται το όνομά μου;
Τι στον κόσμο σήμαινε αυτό;
Έβγαλα γρήγορα το τηλέφωνό μου, προσπαθώντας να καλέσω τον Λίαμ μήπως ήταν κάποιο εσωτερικό αστείο ή αναφορά που δεν καταλάβαινα, αλλά η κλήση πήγε κατευθείαν στον τηλεφωνητή.
Ο πανικός με κατέβαλε.
Ήταν κάποιο κακόγουστο αστείο;
Είχε κάποιος αλλοιώσει την παραγγελία μου;
Τι είχα παραβλέψει όταν επιβεβαίωνα τις λεπτομέρειες της τούρτας;
Προσπάθησα να παραμείνω ψύχραιμη καθώς πλήρωνα για την τούρτα και ρώτησα τη ζαχαροπλάστη για το μήνυμα.
Φαινόταν εξίσου μπερδεμένη με μένα.
«Πρέπει να έγινε κάποιο λάθος», είπε απολογητικά.
«Θα σας την ξαναφτιάξω φυσικά, αλλά αν βιάζεστε, μπορείτε να κρατήσετε αυτήν και θα σας επιστρέψω τη διαφορά».
Δεν ήξερα τι να πω.
Ήμουν εντελώς σοκαρισμένη.
Μια τούρτα γενεθλίων έπρεπε να είναι μια χειρονομία αγάπης και γιορτής, όχι μια υπενθύμιση κάποιου ακατανόητου σχολίου ή προβλήματος.
Δίστασα για μια στιγμή πριν αποφασίσω να την πάρω σπίτι.
Άλλωστε, δεν είχα ιδέα πότε θα ήταν έτοιμη η καινούργια, και το πάρτι ήταν μόλις σε λίγες ώρες.
Καθώς οδηγούσα προς το σπίτι, δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι το μήνυμα.
Τι σήμαινε;
Μήπως ο Λίαμ είχε πραγματικά ξεχάσει το όνομά μου;
Ήταν αυτό κάποιο περίεργο αστείο που είχε οργανώσει με τον φούρναρη;
Το μυαλό μου έτρεχε με χίλιες ερωτήσεις.
Όταν έφτασα σπίτι, τοποθέτησα την τούρτα στο ψυγείο και άρχισα να ετοιμάζω το σπίτι για το πάρτι, προσπαθώντας να αγνοήσω την ανησυχία που άρχιζε να συγκεντρώνεται στο στήθος μου.
Ήταν δύσκολο να συγκεντρωθώ στις διακοσμήσεις, το φαγητό και τα δώρα του πάρτι όταν το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν η τούρτα.
Όταν ο Λίαμ μπήκε τελικά το βράδυ, τον χαιρέτησα με ένα χαμόγελο, προσπαθώντας να καλύψω το άγχος που φούσκωνε κάτω από την επιφάνεια.
Τα μάτια του φωτίστηκαν αμέσως όταν είδε τη διαρρύθμιση.
«Ουάου, τα έκανες όλα τέλεια!» είπε, πλησιάζοντας για να με αγκαλιάσει.
«Ήθελα να είναι ξεχωριστό,» απάντησα, προσπαθώντας να παραμείνω αισιόδοξη.
«Έλα, ας κόψουμε την τούρτα!»
Καθώς μαζευτήκαμε γύρω από το τραπέζι με τους φίλους και την οικογένεια, δεν μπορούσα παρά να νιώσω έναν παράξενο φόβο καθώς ο Λίαμ πλησίαζε στην τούρτα.
Χαμογέλασε με τις διακοσμήσεις, γελώντας με τη μικρή κιθάρα και την κάμερα.
«Αυτό λέω εγώ,» έκανε πλάκα. «Με ξέρεις πολύ καλά.»
Αλλά καθώς διάβασε το μήνυμα γραμμένο με έντονα γράμματα στην τούρτα, το χαμόγελό του εξασθένησε.
Κοίταξε το για λίγο και μετά το πρόσωπό του έγινε χλωμό.
«Λίαμ; Είσαι καλά;» ρώτησα, με τη φωνή μου να τρέμει.
Τα μάτια του γύρισαν προς τα δικά μου, γεμάτα σοκ. «Περίμενε, τι λέει αυτό;»
Πάγωσα, τρομαγμένη ξαφνικά. «Τι εννοείς;»
«‘Κάνεις πως θυμάσαι το όνομά μου’; Τι στο καλό σημαίνει αυτό;» ρώτησε, κοιτάζοντας από την τούρτα σε μένα.
«Εγώ… εγώ δεν ξέρω,» είπα, νιώθοντας την καρδιά μου να χτυπά δυνατά. «Εγώ παρήγγειλα την τούρτα μόνη μου, το υπόσχομαι. Δεν το καταλαβαίνω.»
Η έκφραση του Λίαμ πέρασε από την απορία στην κατανόηση. «Περίμενε. Δεν το…»
«Όχι, δεν το έγραψα εγώ,» τον διέκοψα, με τη φωνή μου να ανεβαίνει. «Νόμιζα ότι ήταν αστείο, αλλά δεν ήξερα τι να σκεφτώ. Λίαμ, τι συμβαίνει; Γιατί λέει αυτό;»
Ο Λίαμ πάτησε σφιχτά το στόμα του, τρέχοντας το χέρι του από τα μαλλιά του. «Είναι… είναι μια παρεξήγηση. Μια μεγάλη παρεξήγηση.»
Τον κοιτούσα, περιμένοντας να εξηγήσει, αλλά ο αέρας φαινόταν βαρύς από ένταση.
«Μιλούσα με κάποιον πρόσφατα,» παραδέχτηκε, η φωνή του απαλή αλλά ειλικρινής.
«Κάποιον από το παρελθόν μου. Έναν φίλο από το πανεπιστήμιο.
Εγώ… δεν ήθελα να στο πω ακόμα, αλλά προσπαθούσα να τακτοποιήσω κάποια παλιά συναισθήματα, και με μπερδεύανε το μυαλό μου.
Έπρεπε να στο πω. Έπρεπε να ήμουν ειλικρινής.»
Η καρδιά μου έπεσε.
Το μήνυμα στην τούρτα είχε τώρα νόημα, αλλά δεν ανακούφιζε τον πόνο.
Οι λέξεις που θα έπρεπε να συμβόλιζαν την αγάπη είχαν, αντ’ αυτού, γίνει σύμβολο προδοσίας.
Περάσαμε την επόμενη ώρα σε σιωπή γεμάτη ένταση, προσπαθώντας να επεξεργαστούμε την κατάσταση.
Το πάρτι είχε σταματήσει απότομα, και το μυαλό μου συνέχιζε να γυρίζει γύρω από εκείνη τη φράση στην τούρτα.
Είχα παραγγείλει κάτι γλυκό και εορταστικό για τον Λίαμ, μόνο για να αποκαλυφθεί το μήνυμα που πρόδιδε μια πιο βαθιά, σκοτεινή αλήθεια.
Αργότερα εκείνο το βράδυ, καθώς ο Λίαμ και εγώ συζητούσαμε τα πράγματα, συνειδητοποίησα ότι η εμπιστοσύνη είναι εύθραυστη.
Αυτό που προοριζόταν να είναι μια τέλεια γιορτή είχε εξελιχθεί σε μια συναισθηματική αφύπνιση.
Η τούρτα, παρά τη γλυκύτητά της, θα θυμίζει πάντα πόσο εύθραυστες μπορεί να είναι οι σχέσεις.