Στα 55 μου, είχα ακούσει κάθε πιθανό αστείο για το ότι πήγαινα στο γυμναστήριο.
Δεν ήμουν αφελής απέναντι στα ψιθυρίσματα ή τα πνιχτά γέλια πίσω από την πλάτη μου όταν έμπαινα στο τοπικό γυμναστήριο.
Οι νεότεροι, γεμάτοι ενέργεια και με καλοσχηματισμένα σώματα, φαινόταν να πιστεύουν ότι δεν ανήκα εκεί.
Έστρεφαν τα μάτια τους όταν με έβλεπαν να πιάνω βαράκια ή να προσπαθώ να τρέξω στον διάδρομο.
«Δεν είναι λίγο αργά για αυτό, Τζάνετ;» με ρώτησε ειρωνικά μια μέρα κάποιος από αυτούς.
«Δεν θα έπρεπε να είσαι στο σπίτι και να πλέκεις ή κάτι τέτοιο;»
Το γέλιο τους αντηχούσε στο μυαλό μου, αλλά αρνήθηκα να το αφήσω να με επηρεάσει.
Δεν ήμουν εκεί για να αποδείξω κάτι σε κανέναν – παρά μόνο στον εαυτό μου.
Ναι, ήμουν μεγαλύτερη από τους περισσότερους στο γυμναστήριο, αλλά δεν θα άφηνα την ηλικία μου να με εμποδίσει να ζήσω τη ζωή που ήθελα.
Ο γιατρός μου με είχε συμβουλέψει εδώ και χρόνια ότι η άσκηση ήταν κρίσιμη για την υγεία μου, και το έπαιρνα στα σοβαρά.
Έτσι, πίεζα τον εαυτό μου να πηγαίνω κάθε μέρα στο γυμναστήριο.
Σίγουρα, δεν σήκωνα τα πιο βαριά βάρη ούτε έτρεχα πιο γρήγορα από όλους, αλλά κάθε σταγόνα ιδρώτα και κάθε πονεμένος μυς ήταν μια μικρή προσωπική νίκη.
Δεν το έκανα για επιβεβαίωση – το έκανα για μένα.
Οι ειρωνείες όμως δεν σταμάτησαν
Ένα πρωί, καθώς έκανα διατάσεις στο στρώμα πριν από την προπόνησή μου, μια ομάδα νεαρών γυναικών πέρασε από δίπλα μου.
Άκουσα τα ψιθυρίσματά τους καθώς προχωρούσαν.
«Αυτή το έχει πάρει πολύ σοβαρά το γυμναστήριο, ε;»
«Δεν ξέρει ότι είναι πολύ μεγάλη για αυτά; Δηλαδή, πόσο νομίζει ότι μπορεί να μας ακολουθήσει;»
Προσπάθησα να το αγνοήσω, εστιάζοντας στην αναπνοή και τις διατάσεις μου.
Αλλά τα λόγια τους με πλήγωσαν περισσότερο απ’ όσο ήθελα να παραδεχτώ.
Είχα δουλέψει σκληρά για να φτάσω εδώ, και το τελευταίο που χρειαζόμουν ήταν να νιώθω σαν ξένη σε έναν χώρο όπου προσπαθούσα να βελτιωθώ.
Η ευκαιρία για εκδίκηση
Μια μέρα, μετά από μια εξαντλητική προπόνηση, άκουσα τις ίδιες γυναίκες να μιλούν για έναν επερχόμενο διαγωνισμό στο γυμναστήριο.
Ήταν μια πρόκληση φυσικής κατάστασης, όπου οι συμμετέχοντες έπρεπε να ολοκληρώσουν διάφορες ασκήσεις – τρέξιμο ενός μιλίου, άρση βαρών και burpees στον καλύτερο δυνατό χρόνο.
«Θα το διαλύσω!» είπε μια από αυτές, πετώντας τα μαλλιά της πίσω και γελώντας.
«Προπονούμαστε μήνες. Οι μεγαλύτεροι εδώ ούτε που μπορούν να μας ακολουθήσουν.»
Ένιωσα τη θερμότητα να ανεβαίνει στο πρόσωπό μου, αλλά δεν είπα τίποτα.
Αντ’ αυτού, σημείωσα κάτι στο μυαλό μου.
Αν πίστευαν ότι δεν μπορούσα να τα καταφέρω, θα τους αποδείκνυα πόσο λάθος έκαναν.
Η ημέρα του διαγωνισμού
Το γυμναστήριο έβραζε από ενθουσιασμό.
Άνθρωποι έκαναν διατάσεις, προθερμαίνονταν και κοιτούσαν την πρόκληση που τους περίμενε.
Μπήκα μέσα με το κεφάλι ψηλά και αμέσως είδα την ομάδα των γυναικών που με είχαν κρίνει τόσο εύκολα.
Γελούσαν και μιλούσαν, αλλά όταν με είδαν, τα πρόσωπά τους πάγωσαν για μια στιγμή.
Μπορούσα σχεδόν να ακούσω τη σκέψη τους: Τι κάνει αυτή εδώ;
Πλησίασα στο τραπέζι της εγγραφής και έγραψα το όνομά μου για την πρόκληση.
Μερικοί από τους νεότερους αθλούμενους γέλασαν χαμηλόφωνα, αλλά δεν τους έδωσα σημασία.
Δεν ήμουν εκεί για να τους αποδείξω κάτι – ήμουν εκεί για να αποδείξω κάτι στον εαυτό μου.
Η πρόκληση ξεκινά
Η δοκιμασία ξεκίνησε με το τρέξιμο του ενός μιλίου.
Οι νεαρές γυναίκες ξεκίνησαν δυνατά, αφήνοντάς με πίσω.
Αλλά δεν πανικοβλήθηκα.
Κράτησα ένα σταθερό ρυθμό, εστίασα στην αναπνοή μου και πήγαινα βήμα-βήμα.
Όταν πέρασα τη γραμμή του τερματισμού, εκείνες ήδη ξεκουράζονταν, αλλά ήμουν περήφανη που είχα τερματίσει.
Άρση βαρών
Σειρά είχε η άρση βαρών.
Οι άλλες σήκωναν εντυπωσιακά βάρη, αλλά εγώ ήξερα τα όριά μου.
Πήρα το πιο βαρύ σετ που μπορούσα να σηκώσω και έκανα τις επαναλήψεις μου.
Δεν ήταν όμορφο, αλλά το έκανα.
Άκουσα μία από τις γυναίκες να σχολιάζει χαμηλόφωνα:
«Πιέζει πραγματικά τον εαυτό της.»
«Αλλά θα αντέξει;»
Άκουσα την αμφιβολία στη φωνή της – και αυτό με έκανε να θέλω να προσπαθήσω ακόμα περισσότερο.
Burpees – η τελική δοκιμασία
Η τελευταία πρόκληση ήταν τα burpees.
Ποτέ δεν ήμουν καλή σε αυτά, αλλά ήμουν αποφασισμένη να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό.
Οι νεότερες γυναίκες τα εκτελούσαν γρήγορα και δυναμικά.
Εγώ, όμως, έπρεπε να ακολουθήσω το δικό μου ρυθμό.
Αλλά ένα προς ένα, τα ολοκλήρωσα όλα.
Με κάθε burpee, το σώμα μου πονούσε, αλλά δεν σταμάτησα.
Το αποτέλεσμα
Όταν τελείωσα, ήμουν μούσκεμα στον ιδρώτα, η ανάσα μου βαριά – αλλά είχα τα καταφέρει.
Είχα ολοκληρώσει την πρόκληση.
Και τότε είδα τις ίδιες γυναίκες να προσπαθούν να συνέλθουν.
Δεν είχαν τελειώσει όλες τις δοκιμασίες, και τα πρόσωπά τους ήταν κατακόκκινα από ντροπή.
«Λοιπόν, λοιπόν,» είπε μία αμήχανα, «τα πήγες πολύ καλύτερα απ’ ό,τι περίμενα.»
Μία άλλη γέλασε νευρικά.
«Νομίζω ότι μας έδειξες, έτσι;»
Χαμογέλασα, αλλά δεν χρειάστηκε να πω τίποτα.
Το μάθημα είχε ήδη δοθεί.
Η μεγαλύτερη νίκη
Καθώς έφευγα από το γυμναστήριο, τις άκουσα να μιλούν ξανά.
Αλλά αυτή τη φορά, ήταν διαφορετικό.
«Ξέρεις,» είπε μία, «νομίζω ότι μπορούμε να μάθουμε κάτι από αυτήν. Δεν την ενδιαφέρει πόσο γρήγορη είναι ή πόσο βάρος σηκώνει.
Θέλει απλώς να γίνει καλύτερη. Και ειλικρινά, αυτή τη νοοτροπία χρειαζόμαστε όλοι.»
Χαμογέλασα καθώς περπατούσα προς την έξοδο.
Η ηλικία είναι απλώς ένας αριθμός – και με λίγη επιμονή, δεν υπάρχουν όρια σε αυτά που μπορείς να καταφέρεις.