Πρόσφατα έκλεισα τα 60 και ένιωσα μια έντονη επιθυμία για συντροφιά.
Είχα χωρίσει με τον άντρα μου εδώ και καιρό, και ο γιος μου είχε φύγει να ζήσει σε άλλη χώρα.
«Βρες κάποιον, έστω και μόνο για παρέα!», με παρακαλούσε η φίλη μου.
«Πού να βρω κάποιον;»
«Οι άντρες στην ηλικία μου είναι όλοι κουρασμένοι και απεριποίητοι.»
«Δεν ψάχνουν για σύντροφο, αλλά για οικιακή βοηθό!»
«Ίσως θα έπρεπε να γνωρίσεις κάποιον νεότερο. Άλλωστε, δείχνεις υπέροχη!»
Έτσι γνώρισα έναν 45χρονο διαζευγμένο άντρα.
Αρχίσαμε να βγαίνουμε και μετακόμισε στο σπίτι μου.
Μόνο μετά από λίγο καιρό κατάλαβα τι ήθελε πραγματικά από μένα.
Θα σας πω την δύσκολη ιστορία μου.
Χώρισα με τον πρώτο μου άντρα πριν από πολλά χρόνια.
Ήταν άνεργος, έπινε, ξόδευε τα χρήματά μου, έπαιρνε τα πράγματά μου – αλλά τα υπέμενα όλα.
Μια μέρα κατάλαβα ότι είχε φτάσει ο κόμπος στο χτένι.
Μάζεψα τα πράγματά του, τα άφησα έξω από την πόρτα και την έκλεισα.
Τι ανακούφιση ένιωσα!
Αργότερα υπήρξαν διάφοροι άντρες, αλλά δεν άφηνα κανέναν να με πλησιάσει.
Τα τελευταία τέσσερα χρόνια ήταν δύσκολα.
Ο γιος μου πήγε να δουλέψει στον Καναδά και έμεινε εκεί μόνιμα.
Χάρηκα για εκείνον, αλλά δεν τόλμησα να πάω μαζί του – ήταν πολύ αργά για να αρχίσω μια νέα ζωή σε άλλη χώρα.
«Βρες τουλάχιστον έναν φίλο!» με παρακινούσε η φίλη μου.
«Πού να τους βρω;»
«Οι συνομήλικοί μου είναι όλοι γερασμένοι και κατσούφηδες.»
«Δεν ψάχνουν για σύντροφο αλλά για φροντιστή!»
«Δοκίμασε με κάποιον νεότερο – φαίνεσαι υπέροχη!»
Άρχισα να βγαίνω με έναν νεότερο άντρα, αλλά εκείνος ήθελε κάτι τελείως διαφορετικό από μένα.
Γέλασα, αλλά τα λόγια της δεν έβγαιναν από το μυαλό μου.
Και ξαφνικά η μοίρα με ώθησε να κάνω ένα νέο βήμα.
Κάθε πρωί έβλεπα έναν άντρα στο πάρκο να βγάζει βόλτα τον σκύλο του.
Ήταν ψηλός, με λίγα γκρίζα μαλλιά και πάντα με ευχάριστη έκφραση στο πρόσωπό του.
Ανταλλάσσαμε βλέμματα, μετά μερικές κουβέντες, και πριν το καταλάβω είχε γίνει μέρος της ζωής μου.
Ήταν 45 χρονών, διαζευγμένος, και η κόρη του ζούσε μόνη της.
Στην αρχή μου έφερνε λουλούδια, μετά με προσκαλούσε σε βόλτες.
Ένιωθα σαν να ανθίζω ξανά!
Όλοι γύρω μου παραξενεύονταν, κι εγώ ένιωθα τα βλέμματα γεμάτα απορία και ζήλια.
Όταν μετακόμισε στο σπίτι μου, ένιωσα και πάλι απαραίτητη.
Του ετοίμαζα βραδινό, έπλενα και σιδέρωνα τα πουκάμισά του με χαρά.
Μια μέρα όμως μου είπε:
«Θα μπορούσες να βγάζεις εσύ τον σκύλο μου βόλτα. Είναι καλό για σένα να είσαι στον καθαρό αέρα.»
«Ας πάμε μαζί.»
«Δεν πρέπει να εμφανιζόμαστε τόσο συχνά μαζί.»
Τα λόγια του με άφησαν άφωνη.
Ντρεπόταν για μένα;
Ή μήπως ήμουν απλώς μια βολική νοικοκυρά για εκείνον;
Το βράδυ αποφάσισα να μιλήσω μαζί του.
«Ιβάν, οι δουλειές του σπιτιού πρέπει να μοιράζονται εξίσου. Μπορείς να πλύνεις τα ρούχα σου μόνος σου.»
Με κοίταξε ξαφνιασμένος και χαμογέλασε ειρωνικά:
«Ήθελες έναν νεότερο άντρα – άρα πρέπει να του κάνεις τα χατίρια.
Αλλιώς, ποια είναι η αξία σου;»
Έμεινα σιωπηλή για τρία δευτερόλεπτα.
«Έχεις τριάντα λεπτά να μαζέψεις τα πράγματά σου και να φύγεις.»
«Τι; Δεν μπορώ! Η κόρη μου έχει ήδη φέρει τον φίλο της στο δικό μου σπίτι!»
«Τότε να ζήσετε όλοι μαζί!»
Έκλεισα την πόρτα.
Και δεν ένιωσα ούτε πόνο, ούτε λύπη.
Μόνο μια ελαφριά μελαγχολία.
Γιατί να μην μπορείς να βρεις αληθινή αγάπη στην ηλικία μου;